اشعار

بر پـای گل از خار ستم، آبله پیداست            سر سلـسـله‌ای را اثر سلـسـله پیداست

از فرش الی عرشِ خدا ولوله پیداست            در وادی خـونـیـن بـلا قـافـلـه پیداست

دارنـد هـمـه از شــرر داغ چــراغـی

خـیـزیـد کز این قـافـله گیریم سراغی

این قافله رو کرده به بیت الحرم عشق            کـوبـیـده به میدان اسارت عـلـم عشق

گفته است بلی‌ها به بـلاهای غم عشق            از بـهـر طـواف حـرم محـتـرم عـشق

احـرام هـمـه جـامـۀ خـونـیـن اسـارت

کردند به خوناب جگر، غـسل زیارت

جـابـر بـه سـر تـربـت دلـدار رسـیــده            بـر یـاور بـی‌یـاور دیـن یـار، رسـیـده

گویی که بر آن کـشـته عزادار رسیده            بـا سـیـنـۀ سـوزان و دل زار رسـیـده

محرم شده و اشک‌فشان، خوانده خدا را

با خـون جـگـر شـسـتـه قبور شهدا را

آورده غـریـبـی غـم دل بهـر غـریـبی            افـتـاده حـبـیـبـی به روی قبر حـبـیـبی

بیـمـار فـراقـی شده مـهـمـان طـبـیـبی            نه تاب و توانی، نه قراری، نه شکیبی

می‌گفت: حـبیبی که غمت کرده کـبابم

من دوستم آخـر، بده ای دوست جوابم

ای نـام تـو روشنـگـر دل جان کـلامم            ای یافته سبـقـت ز سـلامـم به سـلامـم

ای دادرس و رهـبـر و مولا و امـامـم            هم عاشق و هم دوست و هم پیر غلامم

با یـاد تو در این سـفـر از شهر مدینه

تا کرب و بلا کوفـته ام بر سر و سینه

قـافـله با کاروان‌سـالاری زینب رسید            خواهری با غصه و اندوه جان برلب رسید

قافله بعد از چهـل منـزل اسارت آمده            کـاروان در نـیـنـوا بهـر زیـارت آمده

کـاروانی که تـمـام راه بودش سلـسـله            جای تسکین کعب نی بود و جشن و هلهله

کاروانی که بلا پشت بلا را دیده است            داغ روی داغ در دشت بلا را دیده است

دیده است اینجا پریشان گشتن احساس را            علقـمه، دریای خـون افتادن عباس را

در همین‌جا دیده زینب آسمانی تار را            یک بدن در قتلگه با دشتی از نیزار را

یک بدن بود و هزاران زخم بود و همهمه            قـتـلگه بود و صدای نـالـه‌های فاطمه

یک بدن زخمی هزاران نیزه و شمشیر بود            پاره‌پاره پیکری پنهان به زیر تیر بود

ای آرزوی خـفـته به خون ای برادرم            این قبر، قـبر توست که باشد برابرم؟

گل چیده‌ام ز اشک که ریزم به تربتت            ای خفته زیر خاک که خاک تو بر سرم

ازبس که نیزه خورده تنت پیش چشم من            آیـد هــنــوز خــون دل از دیــدۀ تــرم

هر چند در فراق، به سر بُرده‌ام، ولی            هرگز گـمـان نـبـود که طاقـت بیاورم

گل‌های باغ سـبـز تو نیـلـوفـری شدند            من هم چو غـنچـه‌های کبود تو پرپرم

ای محـرم هـمیـشۀ زینب، بدان هـنوز            از ضرب تازیـانـه کـبود است پیکـرم

درمـانـده‌ام چـگـونه بگـویم جـواب او            پُرسد اگر رباب که کو قـبر اصغـرم؟

داغ رقـیـۀ تـو مـرا پـیــر کـرده اسـت            از خواهـرت مپُرس کجا رفته دخـترم

من از مـدیـنه با تو رسـیدم به کـربـلا            بی‌تـو چـگـونه عـازم شـهـر پـیـمـبـرم

آتش گرفته است «وفائی» ازاین سخن!            وقتی رسم مـدیـنه چه گـویم به مـادرم

جابر! این خاکی که عطرش، از تو زائر ساخته            آسمان‌ها را در این ایوان، مجاور ساخته

از قدم‌هایت بپرس: این راه پایانش کجاست؟            کاین‌چنین از عالم و آدم، مسافر ساخته

نه فقط قـلب تو، قلب عـالمی را سوخته            نه فقط از من که از هر سنگ، شاعر ساخته

خاک راهش مُحییَ الاموات، عطرش زندگی            از قلوب مرده هم این خاک، عابر ساخته

آن که می‌خوانی برایش: «یا حبیبی یا حسین«            هر نگاهش، یک حبیب‌ابن‌مظاهر ساخته

هرکسی، هرجا، دم از آزادگی زد، خویش را            با امام عصر عـاشورا، معاصر ساخته

کارش از اول همین بود، آن مسیحایی که از            فُطرس پر سوخته، مرغ مهاجـر ساخته

کاش می‌دید، آن که رگ‌های گلویش را برید            خون جوشانش، چه دل‌ها را که طاهر ساخته

آه! دیـدن‌ها چه کـرده با دل زینب؟ اگر            این شـنیدن‌ها، تو را آشفته‌خاطر ساخته

شـنـیده بود شـهـادت طـنین گـامت را            چه خـوب داد خـدا پـاسـخ سلامت را

پرنده‌ها پر خود را به خونت آغـشتند            که هر کجا برسانـند عـطـر نـامت را

چه سربلند و صبور آمد از سفر خواهر            کـه تـا ادامـه دهـد راه نـاتــمـامـت را

صدای خون تو را منتشر کند در خاک            به آب‌های جـهـان بـسـپـرد پـیامت را

کجاست آن که به گریه مدام می‌خواند            کـبـوتـران هـراسان تـشـنـه‌کـامت را؟

کجاست؟ کاش بیاید به زودی آن موعود            بگـیرد ای گـل صد پـاره انتـقـامت را

کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را            کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را

به پا می‌خیزم و پا در رکاب جاده می‌آیم            به پای عشق خواهم رفت راه بی‌نهایت را

هوای روزگار من سیاه از دود غفلت‌هاست            شلوغی‌های شهر از من گرفته کنج خلوت را

زمین گم می‌شود در ازدحام گام‌های شوق            کم آورده‌ست جاده این همه شوق زیارت را

نشاندی پرچـم هـیهات را بر قـلهٔ عـالـم            به پای سر، سراسر فتح کردی قاف عزت را

مرام ساقی تو رودها را تـشنهٔ حق کرد            که از آن روز می‌جویند دریای حقیقت را

جهان خود را رها کرده؛ به راهت اقتدا کرده            ببین لبیک‌های فرد فرد این جماعت را
امام صبح پیروزی به ما سر می‌زند روزی            به پایان می‌رساند اربعین‌ها عصر غیبت را

چنان به چلّه نشستیم سوگ صحرا را            که جز به گـریـه نـدیـدنـد دیـدۀ مـا را

دویـد در رگ خـواب نـگـاه مـا انـدوه            که مثل روز نخـفـتـیم طولِ شب‌ها را

تو ای نشسته کنارِ بلـورِ کـوثـر عشق            بـبـین به دیـدۀ ما مـوج اشک دریـا را

بیا برای خـدا لحـظـه‌ای ز جا برخـیز            نگـاه کـن عـطـش اشک آل طـاهـا را

تو را در آینه تصویر درد پنهان نیست            چگـونـه از تو بـپـوشـیـم داغ پیدا را؟

عبور کرده به هر روز در مسیر سفر            دلِ شـکـسـتـۀ مـا وسـعـت دریــغـا را

گذشت بی‌تو به ما لحظه‌های تلخ امروز            بـبـیـن قــضـاوت آئـیــنـه‌دار فــردا را

به پای عشق سپردیم دل به دشت اگر            شـدیـم آیــنــه، آئـیـن حـق تــعـالـی را

بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را           آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را

موج لبّیک می‌رسد از دور، فوج پروانه‌های حضرت نور           عاشقان تو خوب می‌شنوند آیۀ روشن صدایت را

و خدا اینچنین مقدر کرد، که پس از آن همه غریبی و درد           پر و بال فرشته فرش کند دور تا دور سرسرایت را

اربعین، اربعین دلم تنگ است، آه پای رسیدنم لنگ است           همه تن حسرت است آن چشمی که ندیده‌ست کربلایت را

آسمان هم پیاده راهی اوست، مرز مهران، کجاست خانۀ دوست؟           تا که یک گوشه بر زمین بنهم بارِ این بغض بی‌نهایت را

پایـان عشق بـسته به آغـاز کربلاست            بی‌سر شدن به عشق خدا راز کربلاست

راهی که تا به عرش خدا می‌برد مرا            قـطعاً مـسـیـر جـادۀ پـرواز کربلاست

مائیم و شوق مرقـد شش‌گـوشه حسین            فـاز دل شـکـسـتـۀ ما فـاز کـربـلاست

شش گوشه؛ تل زینـبیه؛ صحن علـقمه            تصویـری از مثلث اعجـاز کربلاست

با یک نظـر به چـهـرۀ زوّار اربـعـین            این دل اسیر سوزِ غـمِ سازِ کربلاست

هرکس که جزء لشکر سقای عشق شد            تحت لـوای فـاطـمـه سرباز کربلاست

این زائری که آمده از مصرع الحسین            خدمـتگـزار شاه سـرافـراز کربلاست

ما را دوباره همنفـس عطر سیب کرد            مهمان لطف حضرت شیب الخضیب کرد

پائیـز بودن، بـرگ‌های زرد می‌خواهد            باران سرودن اشک‌های سرد می‌خواهد
از درد گفتن سینه‌ای پُر درد می‌خواهد            از زینبِ کـبری نوشتن مـرد می‌خواهد

زینب فقط درد و فقط رنج و فقط غم نیست
بانویِ ما بانویِ اشک و آه و ماتم نیست

از جنسِ ایثار و شَرَف، مهدِ شجاعت بود            دریایِ صبر و استقامت، کوهِ غیرت بود
با دست‌هایِ بسته هم در اوجِ قدرت بود            خطبه به خطبه پند و اندرز و نصیحت بود

تاریخ را سرشار از شورِ شهامت کرد
با خطبه‌هایش زینبِ کبری قـیامت کرد

گفتند این زن کیست؟ حیدروار می‌ماند            در خطبه‌خوانی چون علی قهّار می‌ماند
وقتی غضب دارد قـسـیم الـنّار می‌ماند            مــانــنـد تــیـغِ حــیـدرِ کـرّار مـی‌مـانـد

گفتند این زن نیست؛ قرآنِ کریم است او
ناموسِ «بسم الله رحمنِ الرّحیم» است او

پایان کارش نیست؛ اینجا تازه آغاز است            از مرگ باکی نیست وقتی بالِ پرواز است
یک شیر در زنجیر هم باشد سرافراز است            پروندۀ کرب وبلا امروز اگر باز است

از علم و آگاهی و بیداریِ زینب‌هاست
اسـلام مـدیـونِ فـداکـاریِ زیـنب‌هـاست

زینب قـرارش رفت امّا باورش هرگز            دار و ندارش رفت امّا معجرش هرگز
یعنی نخواهد رفت معجر از سرش هرگز            آری برادر رفت امّا خـواهـرش هرگز

ساکت نخواهد ماند و غیرت یاد خواهد داد
کاخِ ستم را خطبه‌اش بر باد خواهد داد

حـالا به گـردِ شـمـعِ او پـروانـه می‌آیند            پـروانـه‌هـا دارنـد مـظـلـومـانـه می‌آیـند
کوچِ پـرسـتـوهاست سمتِ خانه می‌آیند            با گوهـری جا مانده در ویـرانه می‌آیند

از شــام دارد واژه واژه نــور مـی‌آیــد
زنـگِ صـدایِ کـاروان از دور می‌آیـد

با قـد خـم آمدم اما سـرافـرازم حـسـیـن            نیستم پیـغـمبر اما پُر ز اعجـازم حسین

کوفه و شامـات را با آه ویـران کرده‌ام            دختر خیبرشکن هستم پُر از رازم حسین

از سر نیزه حواست بود بر من تا به شام            بر تو و بر غیرت‌اللهیت مینازم حسین

ای نــــوای نـــاتـــمـــام آیـــۀ آزادگــی            باقی آن آیـه‌ها را نغـمـه‌پـردازم حـسین

پیکر تو رنگ خون و پیکر من هم کبود            تو شهید مکتب و من نیز جانبازم حسین

تیغ بر من فرصت ابـراز احـساسم نداد            لیک جان بر جای این احساس می‌بازم حسین

تا به راهت سر نبازم، ای امیر لشگرم            در مسیر سرخ عاشورات سربازم حسین

چون توان بی‌تو بودن را ندارم، روح من            در غمت می‌سوزم و با داغ می‌سازم حسین

کاش بودی تا ببـیـنی تا خـراب‌آباد شام            دخترت را من سپر، او بود همرازم حسین

کاش بودی تا برای حـفظ جان کودکان            رو به زجر و اخنس و خولی نیندازم حسین

سر، نگین، خاتم ز دشمن پس گرفتم خوب من            کاش بر زخم تنت قدری بپردازم حسین

فـرش سـیـاه جـاده نـقـش ردِّ پا داشت            آئیـنۀ روحی ترک‌خـورده جلا داشت
این خاک، خاک پاک، عطری آشنا داشت            انـگـار بـوی تـربت مُـهـر مرا داشت

راه نـجـف تـا کــربـلا آغــاز مـی‌شـد            بـال کـبـوتـرهـا یـکـایـک بـاز می‌شد
چـشـمان دنیا محـو این پـرواز می‌شد            این کوچ یک مقصد به نام: کربلا داشت

این عشق، مجنون را به لیلا می‌رساند            شاه و گـدا را پـای سـفـره می‌نـشـانـد
آهـن‌دلـی را تا حـریـمـش می‌کـشـانـد            انگار که شش‌گوشه‌اش آهنرُبا داشت

موکب به موکب نالۀ جانکاه خوب است            با سینه زن‌هایش شَوی همراه ،خوب است
آن‌قَدر طعم روضه، بین راه، خوب است            زائر همیشه قَـدر آهی، اشـتهـا داشت

مـا آیـه‌هـای روشـن فـتـح الـمـبـیــنـیم            فـرزنـد خــاکـی امـیـر الـمـؤمـنـیـنـیـم
مـا سـیـنـه‌زن‌هـای یـل اُمُّ الـبــنـیـنـیـم            آن کوه که هر صخره را بر سجده وا داشت

اینجا کـسی جـز اشـک دارایی ندارد            نـام و نـشـان‌هـا نـیـز کـارایـی نـدارد
در عـشـق‌بـازی مُـدَّعـی جـایی ندارد            در راه می‌مانَد، کسی که ادعا داشت

شب‌گریه‌ها بغض‌گلو را حفظ می‌کرد            با یـار حال گـفـتگـو را حـفظ می‌کرد
این آبـلـه‌هـا آبـرو را حـفـظ مـی‌کـرد            هر سربلندی در کف پا، زخم‌ها داشت

این‌ روزهـا از درد مـی‌بـارم دوبـاره            از هجـر تو گـریـه شده کـارم دوباره
قـصد گـریـز روضه را دارم دوبـاره            می‌گویم از ذبحی که خیلی ماجرا داشت

با قامتی خم خـانمی از حال می‌رفت            تا سمت جسمی درهم و پامال می‌رفت
آن روضه‌خوانی که تهِ گودال می‌رفت            روی سر خود چادر خیر النسا داشت

اهل قُـریٰ بال و پرش را جمع کردند            با چه مشقَّـت پیکرش را جمع کردند
انگشت بی انگـشترش را جمع کردند            شکر خدا که روسـتاشان بوریا داشت

عــاشـق اما گـنـاه کـارم مـن            دل نـدارم، خـدا که دارم مـن
هـمـه رفـتـنـد بـی‌قـرارم مـن            بـه زیــارت امــیــدوارم مـن

رحـمـت الله واسـعـه نـظـری
کـربـلا لازمـم تـو بـا خـبری

چشمِ دل خون و چشم سر هم تر            حـالـم از این نـمی‌شود بـد تر
گریه‌دار است حسرت نوکـر            )تـا تــوانـی دلی بـدسـت آور

دل شکـسـتـن هـنر نمی‌باشد)
قـسـمتم یک سـفـر نمی‌باشد؟

قـوم و خویش جناب سـلـمانم            عــاشــقـی از بــلاد ایــرانــم
دست و پا بوس و عبد سلطانم            دوســتـت دارم و نــمـی‌دانــم

تو که از حال و روزم آگاهی
خاطـرم را چقـدر می‌خواهی

مـنِ بـیـچـاره بــیـنـوا مـانـدم            همه بـسـتـند بـار و جـا ماندم
از هـمه دوسـتـان جـدا مـاندم            باز از فـیـض کـربـلا مـانـدم

الـتـمـاس دعــا خــدا حــافــظ
زائـر کــربــلا خــدا حــافــظ

سخت درگیر و سخت دربه درم            آب شد از خـجـالـتـم جـگـرم
قول دادم به مـادرم که حـرم            حـتـماً امسال اربـعـیـن بـبرم

دسـت نـگـذار بـر دلِ خـونـم
آبرویم که ریخت… ممـنونم

مـاه از بین آسـمـان هم رفت            شمر و خولی و... ساربان هم رفت
همه رفتند، کاروان هم رفت            از تن یک سه ساله جان هم رفت

اولـین زائـری که جـا مـانـده
او رقیه است، مثل ما؛ مانده

سرد و ابری، هوای جا مانده            سـوز دارد صـدای جا مـانده

دل‌شکسته، به گریه می‌گُذَرَد            تک تکِ لحظه‌های جا مانده

شـوقِ دائـم نـصـیب زائـرها            بغض و حسرت برای جا مانده

ربّـنـا! روزی‌ام زیـارت کـن            خـواهــشِ ربـنـای جا مـانـده

شهرِ خلوت، سکوت و تنهایی            این شده مـاجـرای جا مـانـده

می‌کِشد آه و سینه‌اش تنگ است            نـوکـرِ بـی‌نــوای جـا مـانـده

چـاره‌ای نیست می‌شود حالا            روضه‌هـا کـربلای جا مانده

ای رفیقان به مِهـر بردارید!            یک قدم هم به جای جا مانده

هر نفس هر دم برایت سینه خواهم زد حسین            در نشاط و غم برایت سینه خواهم زد حسین

از منِ عاشق اگر باشد، به رسم نوکری            روز محشر هم برایت سینه خواهم زد حسین

سال‌ها دست مرا محکم گرفتی دستِ‌کم            سال‌ها محکم برایت سینه خواهم زد حسین

اربـعـیـن پـای پـیـاده‌ از نجـف تا کربلا            پای هر پرچم برایت سینه خواهم زد حسین

از تصور کردنش هم سخت می‌ترسم؛ مگو            روزگاری کم برایت سینه خواهم زد حسین

در نجف در کربلا در کاظمین و سامرا            در همه عالم برایت سینه خواهم زد حسین

مُـحـرم شـدم اى یـار به احـرام قـدم‌ها            مست است سـراپاى من از جام قدم‌‌ها
با «یاعلى» این سِیرِ منٓ إلحٓقِّ الى الحٓق            آغـاز شد و عـرش، سـرانـجـام قـدم‌ها

جارى ست فرات از دو لب زمزم چشمم            در زمـزمـۀ خـش خـش آرام قــدم‌هــا
جـبـریل پَـر آورده و میکـال هم اسفند            گـشـتـنـد مـلائـک هـمـه خُـدّام قـدم‌هـا
از ارمنى و شیعه و سنى همه جمعـند            وحـدت شـده گــلـواژۀ احـکـام قـدم‌هـا
بوسـیـده کـرم دست کـریـمـان عراقى            در کــنـگـرۀ عــرشـى إکــرام قــدم‌هـا
یـاد آور فـتـح و ظفـر زینب کـبراست            ایـن پـرچــم افـراشـتـه بـر بـام قـدم‌هـا
خورشیدِ هدایت شود و چشمۀ نور است            خـاکى که بـلـند است ز هر گـام قدم‌ها
بر خـاک نـشـانَـد هـمه حُـکـام ستم را            ایـن خـیــزش بـیـدارى اســلام قـدم‌هـا
«جاى من اگر شد به نیابت قدمى زن»            شد خـواهـش جـامـانـدۀ نـاکـام قـدم‌هـا

با زیارت زیر و رو کردی دل اندوهگین را            خود شفاعت می‌کنی دلدادگان را، زائرین را

‎مشت خاکی از مزارت می‌کشد بر چشم جابر            تا ببـیند رازهای عـالم عـین الیـقـین را

می‌رود از هوش گویا ظهر عاشوراست آنجا            دیده شاید حال و روز خیمه‌های آتشین را

‎در هیاهوی سُم اسبان و تن‌ها زخم خورده            در عزایت دیده اشک حضرت روح‌الامین را

‎دیده سر را در میان دست‌های شمر ملعون            دست بی‌انگشت را، انگشتران بی‌نگین را

‎از فرات و بی‌وفایی‌ها شکایت کرده بی‌شک            دیده در میـدان چهار آئـیـنۀ اُم‌ُّالبنـین را

‎دیده شاید خطبه‌خوانِ هفت‌خوانِ کربلا را            دیده شاید در میان کوفه زین‌العابدین را

‎دیده شاید؛ می‌گشاید چشم‌هایش را صحابی            بر لـبش آورد نام سیـد و سالار دین را

‎پاسخ جـابر چرا از جانب مـولا نیـامد؟            آن‌طرف‌تر از تنت دید آن سر بالانشین را

‎با زیارت‌نامه‌ای راز دلش را گفت جابر            با غمت آمیخت ذکر زائران اربعین را

ملائک گریه می‌کردند با ما اربعینش را            خدا شش‌گوشه کرد از روز عاشورا زمینش را
رسیده جبرئیل از آسمان در بعثت حضرت            تسلّی می‌دهد تا روز عاشورا اَمینش را

قسم داده به عاشورا خدا در شطّی از آیات            قسم خورده اگر در سوره‌ها زیتون و تینش را
شهادت بود سهم حضرت ارباب و یارانش            زمین هم می‌کشید اطراف او دیوار چینش را
نوشته روی دجله با خطوط موج، ثارالله             و می‌ساید فرات از شرم بر خاکش جبینش را
چه توفانی است، ابری با صدای رعد می‌گرید            کشیده روی صورت نازکای آستینش را
فرستاده خدا از آسمان توفان نوحش را            فرستاده خـدا از آسمان حبل‌المتینش را
فرستاده خدا ارباب و وحی نهی از منکر            نگهدارد برای عالمی، ارباب، دینش را
چه قوم نازنینی می‌روند از کربلا تا عرش            فرستاده خـدا این بندگان دست‌چینش را
نه تنها عاشقان حضرتش، حتّی خدا امروز            فرستاده‌ست تا کرب‌و‌بلا روح الامینش را

تا سـایـۀ سـرت بـه سـر مـحـمـلم فـتاد            برخـاست آتش غـم و بر حـاصـلم فتاد
از داغ دوری‌ات دل ما پُر شراره بود            این است شعله‌ای که بر آب و گلم فتاد

ای کـشـتی نجـات ز طوفان دوری‌ات            مـوج بـلا و حـادثـه بـر سـاحـلـم فـتـاد
بودم هزار مشکل و از رنج هر اسیر            یک مشکل دگر بـه روی مشکـلم فتاد
برخاست آتش از دل و اشکم به رُخ دوید            دل هـر زمـان بـه یاد ابـوفـاضـلم فتاد
دارم من از خرابه بسی خاطرات تلخ            مُـردم همین که بار در آن منـزلم فتاد
شـد گـریـه رقـیـه سـبـب تا بـبـیـنـمـت            هر چـنـد بـاز داغ دگـر بـر دلـم فـتـاد
شد بـاز بـنـد دست من و باز کی شود            بـنـد مـصیـبـتـی کـه بـه پـای دلـم فتاد

کاروان داشت می‌رسید از راه دل زینب در التهاب افتاد           تا که چشمِ ستاره‌های‌ کبود به سرِ قبرِ آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت از سرِ شوق با سر آمده بود           به مرورِ غمِ خودش که رسید کم کم از مرکبِ شتاب افتاد

دختری سمت علقمه می‌رفت مادری سمت قبرِ کوچکِ خود           خواهری بر سرِ مزارِ خودش دل به دریا زد و به آب افتاد

گفت: اگرچه که بی‌پر آمده است بی‌پر و بی‌برادر آمده است           چشم واکن که خواهر آمده است که پس از تو در اضطراب افتاد

زینبی که اسیرِ مویت بود بینِ خون، گرمِ جستجویت بود           دربه در شد؛ درست وقتی‌که به مویِ تو پیچ و تاب افتاد

بعدِ تو خیمه در حصار آمد از زمین و زمان سوار آمد           به حرم امرِ بر فرار آمد همۀ خیمه در عذاب افتاد

پای تاراج به خیمه‌ها وا شد دست‌هایی پلید پیدا شد           سرِ یک گوشواره دعوا شد سنگ بر شیشۀ گلاب افتاد

تشنگی‌های‌ تو کویرم کرد غمِ دوریِ تو اسیرم کرد           ماجراهای شام پیرم کرد راه در مجلسِ شراب افتاد

خیزران را که غرق خون دیدم از غرورِ رقیه ترسیدم           لرزه بر جانِ بچه‌های‌ تو و بر لبت بوسه بی‌حساب افتاد

در اسیری امیر بودن را از نگاه تو خوانده‌ام یعنی           می‌شود با همین نگاه از عرش مثل یک سجده مستجاب افتاد